Ana Roelofs

In my work I don’t seek the sole recording of reality, but by fully integrating myself, I try to investigate emotions, balancing between the literal and the indefinable, using intimacy and closeness in a direct and poetic way. In leaps of imagination rather than storytelling, I look at the quick changes, the hidden layers about what stays, is staying and what is changing or fading.

In this respect it’s not my insight into the world around me that matters but my most close rapport with it, using the language of the instinct and the flesh as the most pure defence against nothingness and fear, warding off death and living up to an amorous view of life.

It’s all about the vulnerability and impossibility, the fragility and absurdity of being alive.

Het vastleggen van de werkelijkheid is niet mijn grootste streven. Door intimiteit en nabijheid te gebruiken in een directe maar ook poëtische manier, probeer ik emoties te doorgronden, waarbij ik een evenwicht zoek tussen het feitelijke en het ondefinieerbare. Liever de verbeelding de ruimte gevend dan puur vertellend, kijk ik naar de snelle veranderingen, de verborgen lagen in wat blijft en wat verandert of vervaagt.

Het gaat niet om het inzicht in mijn leefwereld maar om mijn intieme verstandhouding ermee, gebruik makend van de taal van het instinct en het lichaam als de meest pure verdediging tegen leegte en angst, de dood te bezweren en de wereld met verliefde blik te bezien.

Het gaat over de kwetsbaarheid en onmogelijkheid, breekbaarheid en ongerijmdheid van het leven.